Alsof de herfst nog niet zomers genoeg was, stijgt de temperatuur nog enkele graden meer bij de aanwezigheid van de charmante surfer boy en singer-songwriter Donavon Frankenreiter op bezoek in Het Depot in Leuven. Hoewel de wiegende palmbomen ontbreken op het podium, doet deze vriendelijke man, net als zijn goede maat Jack Johnson, ongewild beelden oproepen van heupwiegende meisjes in hoela rokjes op parelwitte stranden, waar klotsende golven, onder het toezicht van rijen palmbomen schuimend het zand overspoelen. Donavon Frankenreiter’s muziek, mag dan wel laidback en easy feeling aanvoelen, de oprechte eerlijkheid waarop hij zijn songs op ons los laat, is tegelijkertijd emotioneel en hartverwarmend. We zien talrijke van geluk stralende gezichten rondom ons, maar ook menig traantje dat weggepinkt wordt bij de vrouwelijke fans, die geraakt worden door de treffende woorden in zijn teksten, die dikwijls verhalen over liefde en al zijn perikelen. Het beste van twee werelden dus, of waren het er drie, want onder de kijklustigen treffen we zelfs gitaar aficionados aan die speuren naar de merknaam van zijn fifties Orpheum Stratotone gitaar. Ook zij krijgen waar voor hun geld, want de klanken die Donavan uit deze golden oldie’s verweerde klankkast en pickup weet te halen, voelen even warm als verweerd aan. 

Donavon Frankenreiter trad letterlijk in de voetsporen van zijn goede vriend Jack Johnson. In zijn jeugd versierde Frankenreiter al een profcontract als surfer, gesponsord door surfkleding en accessoires fabrikant Billabong. Zo belandt hij in Hawaï, waar hij een huisje huurt van de ouders van Jack Johnson, een medesurfer. Samen leren ze gitaar spelen, maar de muzikale carrière van Johnson start vlugger op en hij neemt zelfs Frankenreiter onder zijn vleugels, door zijn eerste zelfgetitelde plaat op zijn label Brushfire Records te laten opnemen. De surfplank wordt ingeruild voor een gitaar en  en de rest is geschiedenis. 

Ondertussen zit Donavon Frankenreiter al meer dan twintig jaar in het vak en heeft hij al meer dan tien albums op zijn conto en verschillende hits gescoord. Op zijn verleden jaar verschenen album “A Love Letter from Hawaii” (live in studio), steekt hij zijn songs in een akoestisch jasje, maar dat is vanavond wel even anders. Samen met zijn old time bandlid  Matt Grundy gaat het er bij momenten instrumentaal vurig aan toe. Multi instrumentalist Grundy staat niet enkel garant voor het slagwerk, maar kan even goed uit de voeten op mondharmonica als in puik gitaarwerk. 

Dat de band met het surfen nog intens is, horen we in het vrolijk klinkend “Big Wave”, waar een tot in zijn kleine teentjes verliefde Frankenreiter, dit verpletterend liefdesgevoel vergelijkt met de hoogste golf aan de Hawaiiaanse kust. Frankenreiter is een artiest die vele stijlen aankan en toont zich ook een getalenteerd gitarist. Een eerste staaltje krijgen we hiervan in het funky, synchroon met de zangnoten meegespeeld “What’cha Know About”. Een ander gouden oudje, “Heading Home”, uit zijn eerste album dat geproduced werd door Jack Johnson, klinkt heerlijk bluesy, terwijl we in “Pass It Around” en “The Way It Is” serieuze soulkriebels krijgen, aangevuurd door schitterend mondharmonicaspel van Matt Grundy. Grundy profileert zich als de perfecte sparringpartner voor Frankenreiter en geeft iedereen kippenvel met een hartbrekende gitaarsolo in het ontroerende “Call Me Papa”. Prachtig is ook de bijdrage van Christina Holmes in “Free”. Met haar gouden stem verzorgde ze een schitterend voorprogramma en stuwt ze ook dit nummer, over het onbeschrijfelijk vrijheidsgevoel bij het surfen, weer naar ongekende hoogten.
Donavon Frankenreiter straalt, ondanks het feit dat hij vandaag zijn vijfentwintigste show op rij speelt. Nog drie te gaan roept hij terwijl hij “Move By Yourself” inzet met donker rockende gitaar en er onderweg, met een meezingend publiek, nog de “Miss You” tune van de Stones tussen breit, in een langgerekt, maar nooit vervelend solo moment. 

Als tijdens de bissen de fans op hun wenken worden bedient met de verzoeknummers, kan de pret niet op en helpen ze hem zelfs opnieuw op pad met de tekst van “Beautiful Day”. Het levert ook één van de mooiste momenten op van de avond  wanneer hij in intieme singer-songwriter stijl het ingetogen “Wondering Where The Lions Are” de hele zaal muisstil krijgt. 

We moeten ons vanavond niet meer afvragen waar de leeuw is: hij pronkte statig op het podium, blinkend met een gouden hart dat klopt voor zijn geliefde fans die nog lang op dit golfje zullen surfen.

Yvo Zels 

Foto's © Yvo Zels